Robin van den Eerenbeemt

Tandprotheticus Robin van den Eerenbeemt groeide op tussen de kunstgebitten, haar vader had een tandtechnisch laboratorium aan huis, we kunnen dus met recht zeggen dat het vak haar met de paplepel is ingegoten. Al vroeg had Robin interesse in dit beroep, haar eerste bijbaantje was tussen de tanden en alles wat ze daarna deed ook. Sinds drie jaar heeft ze haar eigen praktijk, wat ze ook heeft is een stellige visie. En met die visie slaat ze de spijker op z’n kop want wat bij nul begon is in korte tijd uitgegroeid tot een volwaardige onderneming.

Als klein meisje speelde Robin al met voorbeeldgebitten en toen ze wat ouder werd observeerde ze haar vader, hij nam zijn werk soms letterlijk mee naar de keukentafel. Al snel hielp ze hem hierbij en ontdekte ze het plezier ervan. Op de middelbare school moest Robin een vervolgopleiding kiezen, ze twijfelde tussen iets met paarden of en tandtechnicus. “Ik was een paardenmeisje, ik reed dressuur op een aardig niveau daarom leek het me mooi om daar iets mee te gaan doen. Toch werd het tandtechniek, omdat m’n ouders zeiden dat daar meer mee te behalen valt” lacht ze.

Tandtechniek dus. En omdat Robin nu eenmaal niet voor half werk gaat, koos ze er op haar zestiende voor om één dag in de week naar school te gaan en fulltime te werken in de zaak van haar vader. “De opleiding duurde vier jaar en was breed, maar al snel was voor mij duidelijk dat mijn voorkeur bij protheses ligt. Ik koos er daarom voor om me hierin te specialiseren.”

Na zes jaar bij haar vader in het bedrijf vond Robin het tijd om haar horizon te verbreden. Ze vond een baan in Eindhoven waar ze zelfstandig een hele afdeling mocht runnen “Dat was echt een goede leerschool, ik zei altijd dat ik een eigen zaak wilde, hier kon ik dat een beetje uitproberen. Wat daarnaast erg leuk was aan deze baan, was dat het een klein bedrijf was. In tegenstelling tot bij grote praktijken mocht ik hier gebitten maken van a tot z.”

Na drie jaar stopte het bedrijf waarvoor Robin werkte en was het tijd voor een andere baan. “Ik kwam toen terecht in Waalre, bij Tandarts Eijsbouts. Hij is een vooraanstaand implantoloog, in zijn zaak kwamen de casussen waar praktijken in de omgeving geen raad meer mee wisten. Ik heb hier dus heel veel ‘probleemgevallen’ mogen oplossen.” Van het werken aan de stoel genoot Robin ten volle, maar toch bleef ook de tandtechniek (het maken van gebitten) lonken. Daarnaast was er een drang naar zelfstandigheid, ze wilde niet meer altijd onder een tandarts werken. Tijd dus voor weer een studie. Robin koos voor tandprothetiek. “Ik was het niet altijd eens met de keuzes die anderen maakten, ik wilde de gelegenheid hebben om mijn eigen visie te laten gelden.”

Eén dag in de week ging Robin naar school, in de avonden studeerde ze en daarnaast werkte ze 40 uur per week in de praktijk van Eijsbouts. Dat alleen al is een pittige combinatie, maar toen het noodlot toesloeg nam ze er nog een bal bij om hoog te houden. Robins vader werd getroffen door een hersenbloeding en kon zijn praktijk niet meer alleen draaien, zij nam die waar ze kon van hem over. Zelf doet ze over deze constructie erg luchtig. “Ik presteer gewoon het beste onder druk, geef mij maar iets te doen anders word ik lui.”

Na vier jaar haalde Robin haar HBO papiertje en kon ze voor zichzelf beginnen. Toch twijfelde ze er op dat moment aan of ze dat écht wilde. Haar partner (David Jansen) was al eerder zijn eigen fysiopraktijk gestart en Robin zag met lede ogen aan wat daar allemaal bij komt kijken. “Ik vind mijn vak erg leuk, maar ik twijfelde of ik al het regelwerk dat bij een eigen onderneming hoort er wel bij wilde hebben. Toen David met het pand aan de Milhezerweg kwam, ben ik toch ik het diepe gesprongen en daar ben ik nu heel erg blij mee.” Zo’n drie jaar geleden opende Robin tandprothetische praktijk van den Eerenbeemt. In eerste instantie combineerde ze deze met het werk bij haar vader en bij Eijsbouts. Al na een half jaar moest ze ervoor kiezen om bij die laatste te stoppen. “Dat vond ik echt heel moeilijk, ik had het zo naar mijn zin bij die praktijk. Ik had daar veel leuke collega’s die ik eigenlijk niet wilde missen.”

Toen de focus eenmaal op haar eigen praktijk kwam te liggen ging het snel, inmiddels is Robin erg blij met de koers die ze gevaren is. “Wat ik zo mooi vind is dat ik het werk aan de stoel kan combineren met een stukje tandtechniek. Het meeste geniet ik toch van het cliëntcontact, ik kies er bewust voor om niet aan massaproductie te doen. Ik neem de tijd voor mijn cliënten, een ontspannen praatje hoort daarbij. Dat kan natuurlijk niet tijdens een behandeling in de mond dus doe ik het ervoor of erna.”

Een klein deel van de tandtechniek besteedt Robin uit, zodat ze zelf kan doen waar haar hart sneller van gaat kloppen. Tijdens het interview blijkt haar focus op kwaliteit. De praktijkassistente loopt binnen met een gebitsprothese die retour is gekomen na reparatie. Voor die naar de klant mag, onderwerpt Robin deze nog even aan een kritische inspectie.

Zoals je van Robin kunt verwachten, gaat zij een uitdaging niet uit de weg. “Mijn creativiteit kan ik heel goed kwijt bij het werk dat ik doe bij verpleeg- en verzorgingstehuizen. Ik kom daar graag, lekker even eruit op een dag in de praktijk. De omstandigheden en werkhouding zijn niet altijd handig, maar toch doe ik dit graag.”

De meeste van Robins cliënten zijn ouder, maar soms komt ze ook mensen tegen van haar eigen leeftijd. De omgang met oudere mensen vind ik het leukst, dat komt door het verhaal dat ze met zich meebrengen.” Hoewel de mondzorg in Nederland steeds beter wordt, is Robin er niet bang voor dat haar werk in de loop der jaren zal opdrogen. “Misschien zullen er minder gehele kunstgebitten nodig zijn, maar dan zal het accent op gedeeltelijke prothese komen liggen. Mensen worden steeds ouder en met het klimmen der jaren verandert er van alles in de mond, waardoor tanden los kunnen gaan zitten of uitvallen.”

Ambities voor de toekomst zijn er genoeg. Robin wil de kleinschaligheid van haar praktijk bewaken maar overweegt wel een tandtechnieker aan te nemen. “Ik weet dat groeien belangrijk is, maar voor mijn gevoel ligt mijn kracht bij klein. Door een tandtechnieker in dienst te hebben hoef ik niet uit te breiden, maar hoef ik dat werk niet meer uit te besteden.

Dat Robin van haar werk houdt is duidelijk. Toen ze voor de eerste keer moeder werd, ging ze van vijf werkdagen naar vier. “In het begin had ik wel moeite om de zorg voor mijn zoon uit handen te geven en ook nu nog wil ik graag thuis zijn, maar heb nog steeds ambities op werkgebied. Op deze manier voelt het allebei goed.”